DE BISMARCK

De Bismarck is een Duits slagschip. De Bismarck is in 1939 te water gelaten, de bismarck werd in 2de wereldoorlog ingezet,het was een van de grootste oorlogschepen te wereld. De Bismarck is vernoemd naar een man Otto Von Bismarck.

De Bouw
Het ontwerp van de Bismarck begon in 1934. De kiel werd gelegd op 1 juli. De Bismarck is te water gelaten op 14 februari 1939. De Bismarck had een uitgebreide dubbelen secundaire bewapening van 15 en van 10,5cm. De bewapening bestond uit 8 zware kanonnen van 38cm en 12 middelzware van 15cm. De luchtafwering bestond uit 16 kanonnen van 10,5cm 16 mitrailleurs 3,7cm en 12 mitrailleurs van 2cm +4 Arado Ar 196 watervliegtuigen. De snelheid van de Bismarck is 55 km per uur. De lengte is 250,5m korter als de Titanic en breder als de Titanic. De breedte 36m.



De inzet
De Duitsers besloten een directe confrontatie op zee uit de weg te gaan en zich te richten op het tot zinken brengen van geallieerde koopvaardijschepen om zo de bevoorrading van Groot-.Brittannië te bemoeilijken. En de twee anderen schepen brachten begin 1941 aanzienlijke schade toe aan de Britse koopvaardijvloot en binnen enkele weken werd circa 156 000 ton aan scheepsruimte tot zinken gebracht. De grote Bismarck zou de aanvoer van oorlogsgoederen naar Groot-Brittannië de wateroorlog kunnen toebrengen. Op 18 mei 1941 vertrok de Bismarck voor zijn eerste en laatste reis. Hij werd kapot geschoten door de grote kruiser Prinz Eugen. Dit allemaal stond onder commando van admiraal Gunther Lutjens. De Britse marine ontdekte al snel dat de Bismarck tussen Denemarken en Noorwegen vaarde en drie dagen later zag een vliegtuig van een geallieerd Spitfire-verkenningsvliegtuig dat de Bismarck aan het bunkeren was in een Noorse fjord nabij Bergen.



Op 23 mei zagen de Britse schepen HMS Norfolk en Suffolk om 19.20 uur de Bismarck en de Prinz Eugen ten noorden van IJsland in de "Straat Denemarken" opkwam uit de mist. Onmiddellijk opende de Bismarck het vuur op de HMS Norfolk, maar door de enorme druk van zijn eigen kanonnen raakte zijn voorste radar onbruikbaar. Hierdoor moest de Prinz Eugen voorop gaan varen. Na dit eerste schot namen de Norfolk en de Suffolk afstand onder een misbank. Admira Lütjens op de Bismarck wist dat hij was ontdekt en door de twee Britse kruisers werd gevolgd. Meteen onderweg naar IJsland waren de Britse slagkruiser HMS Hood en het nieuwe slagschip HMS Prince of Wales, die in de ochtend van 24 mei het gevecht aangingen met de twee Duitse schepen.

Het verlies van de HMS Hood
Dit schip is in 1918 te water gelaten slagkruiser Hood, had een verplaatsing van 48.360 ton en was de trots van de Britse marine. Het schip was eigenlijk ouder, maar door zijn diploma missies als vlaggenschip was er steeds geen gelegenheid geweest het schip te opknapen vooral op het gebied van horizontale pantsering. Dit type slagkruisers waren gebouwd met het doel een hoge snelheid te behalen en toch grote kanonnen te kunnen dragen. Hiertoe moesten deze schepen inleveren op dekpantsering. Admiraal Lancelot Holland op de Hood was zich hiervan bewust en wilde daarom de afstand tot de Bismarck zo snel mogelijk verkleinen om granaten, die over lange afstand onder een veel steilere hoek zouden inslaan, te ontwijken. Echter, door recht op de Bismarck af te varen, konden tijdens de aanval slechts de voorste geschuttorens op de Hood worden ingezet.



Op 24 mei werd om 05.50 uur door de Hood en Prince of Wales vanaf een afstand van circa 28 kilometer het vuur op de Duitsers geopend. Aanvankelijk vergisten de Britse kanonniers zich en zagen ze de Prinz Eugen aan voor de Bismarck. De goed getrainde schutters van de Bismarck slaagden er echter vrij snel in dekkend te vuren op de Hood. Het bleek een ongelijke strijd tegen de moderne en beter horizontaal bepantserde Bismarck. De Hood werd uiteindelijk fataal getroffen door het vijfde schot van de Bismarck. Een granaat raakte vermoedelijk het munitiemagazijn onder de toren en er ontstond een vlam op het achterdek, dat veroorzaakten een enorme explosie . Het schip brak in tweeën en zonk heel snel. Slechts drie van de 1418 bemanningsleden overleefden het ongeluk.
De Prince of Wales was van plan om zijn koers te wijzigen om het zinkende wrak van de Hood te ontwijken en moest tijdelijk vast vuren. Door deze ontwijkende manoeuvre verkleinde echter de afstand tussen de Britten en de Duitsers en hierdoor kwam het Britse schip al gauw in de gevaarlijke zone te liggen
De Prince of Wales werd vier keer door de Bismarck geraakt en drie keer door de Prinz Eugen. Een van deze treffers raakte de bestuuringskamer waar met uitzondering van kapitein John Leach en een officier werd gedood. Het Britse slagschip had bovendien al vanaf het begin van het gevecht met mechanische problemen. Het was uitgevaren met werfarbeiders aan boord en al na het eerste schot gingen enkele kanons kapot. Desondanks wist de Prince of Wales drie treffers op de Bismarck te plaatsen waarbij een brandstofbunker werd geraakt. Toen nagenoeg al het hoofdgeschut uitgeschakeld was, moest het schip echter de strijd aflassen.



De Prince of Wales kon ontkomen door het leggen van een rookgordijn. Admiraal Lütjens besloot het duel met de Prince of Wales af te breken om zijn missie niet in gevaar te brengen (deze beslissing werd later bekendgemaakt omdat Lütjens op die manier een unieke kans liet liggen om met de torpedo's van de Prinz Eugen een modern slagschip tot zinken te brengen). De rol van de Prince of Wales bleek nog niet te zijn uitgespeeld want hij kon met de onbeschadigde moderne radar de Bismarck blijven schaduwen en diens positie doorgeven aan de Britse Admiraliteit. Het dramatische nieuws over de ondergang van de Hood veroorzaakte een schok in Groot-Brittannië. De Britten hadden alles verwacht, maar de vernietiging van de Hood, hun machtigste en grootste slagkruiser, het symbool van de Britse suprematie over de wereldzeeën, waarvan zelfs het uitspreken van de naam de Duitsers angst insloeg, werd niet voor mogelijk gehouden. Veel Britse officieren hadden op het schip gediend en veel bemanningsleden waren familie van vooraanstaande Britse officieren.

Het einde van de bismarck

De Bismarck was op weg naar Frankrijk voor reparaties. Door drie treffers van The Prince of Wales, was er 2000 ton water in het voorschip terechtgekomen. Er was ook schade onder de waterlijn, waardoor de boeg dieper in het water lag en het schip aan bakboord licht slagzij maakte. Het water dat in het schip terecht gekomen was, tastte de brandstofvoorraad aan, waardoor het minder snel kon varen.
Na een slimme koerswijziging verdween de Bismarck van de radar en terwijl de Norfolk, de Suffolk en de Prince of Wales driftig in zuidelijke richting bleven zoeken was de Bismarck al in een grote boog achter hen langs gevaren om zo naar Frankrijk te ontsnappen.



Twee dagen lang werd tevergeefs naar het schip gezocht maar toen maakte de Bismarck de fatale fout om radioberichten naar huis te sturen waardoor de locatie kon worden achterhaald. Het schip was toen al bijna bij Brest. Verschillende luisterposten in Engeland gaven de coördinaten van het schip door aan de Britse schepen. De Britse brandstofvoorraden waren bijna op, zo dat sommige schepen zich niet in de strijd hadden kunnen mengen of na korte tijd de aanval hadden moeten stoppen. De kans was dan ook groot dat de langzaamvarende Bismarck alsnog aan de Britten zou ontsnappen.
In de ochtend van 26 mei ontdekte een Catalina-verkenningsvliegtuig de Bismarck. De Bismarck was nu weer binnen het bereik van de Luftwaffe en zo kon het schip vanuit de lucht als Duits worden herkend.

De bismarck is gezonken door een aanval door torpedo’s de zware 45,7 cm-torpedo's van de Swordfish-vliegtuigen hadden de Bismarck overal mogen raken, behalve bij het roer. Dus wat deden de Engelsen ze zorgden dat er een torpedo bij het roer kwam.dat was gelukt toen zonk hij draaide eerst om en toen zonk hij met de voorkant naar de bodem



De ontdekking van het wrak
Het wrak van de Bismarck werd op 8 juni 1989 gevonden door de Amerikaanse diepzeeonderzoeker dr. Robert Ballard. Deze had in 1985 ook al de Titanic gevonden. De Bismarck ligt op een diepte van ongeveer 4700 meter, zo'n 650 kilometer ten westen van Brest op de rand van een onderzeese vulkaan.
Uit onderzoek blijkt dat de romp, het dek en de bovenbouw op veel plekken waren beschadigd door een groot aantal granaat- en torpedo-inslagen. In de scheepshuid zaten enorme gaten die alleen door torpedo-inslagen veroorzaakt kunnen zijn. De brug en de hoofdbewapening in de grote geschuttorens waren verdwenen. Het hoofdpantserdek had echter relatief weinig averij opgelopen. De bovenbouw en zware geschuttorens zijn tijdens het kapseizen van de romp losgeraakt en naar de oceaanbodem gezonken. Ze werden niet ver van de romp in de zandbedding aangetroffen.



Toen de Bismarck op de zeebodem belandde is hij van de oude vulkaanhelling afgegleden en heeft daarbij een diepe geul van een kilometer lengte in de bodem achtergelaten. Het schip ligt rechtstandig half in de bodem begraven.
Over het zinken van de Bismarck bestonden verschillende theorieën: de Duitsers beweerden dat zij het schip zelf tot zinken brachten met explosieven en door het opendraaien van de afsluiters. De Britten beweerden daarentegen dat de Bismarck door de Britse schepen tot zinken werd gebracht.